KASACJA WYROKU W SPRAWIE KARNEJ

CO NALEŻY WIEDZIEĆ O KASACJI W SPRAWIE KARNEJ

Co zro­bić w sy­tu­acji, gdy wy­czer­pa­łeś już wszyst­kie do­stęp­ne środ­ki od­wo­ław­cze w po­stę­po­wa­niu kar­nym, gdzie wy­stę­po­wa­łeś w ro­li oskar­żo­ne­go bądź oskar­ży­cie­la po­sił­ko­we­go i czu­jesz się po­krzyw­dzo­ny, nie­spra­wie­dli­wie po­trak­to­wa­ny przez wy­miar spra­wie­dli­wo­ści?

Nie war­to się od ra­zu pod­da­wać, za­ła­my­wać i bez­rad­nie roz­kła­dać rę­ce! „De­ską ra­tun­ku” w ta­kiej sy­tu­acji mo­że oka­zać się ka­sa­cja, któ­ra sta­no­wi nad­zwy­czaj­ny śro­dek za­skar­że­nia i przy­słu­gu­je od pra­wo­moc­ne­go wy­ro­ku są­du od­wo­ław­czego, a roz­po­zna­wa­na jest przez Sąd Naj­wyż­szy.

Po­niż­szy ar­ty­kuł po­zwo­li Ci do­głęb­niej za­po­znać się z tą te­ma­ty­ką, a tym sa­mym roz­wiać wszel­kie na­su­wa­ją­ce się wąt­pli­wo­ści, do­ty­czą­ce tej ma­te­rii.

DLACZEGO PRZY WNOSZENIU KASACJI OBOWIĄZUJE PRZYMUS ADWOKACKO-RADCOWSKI I CO OZNACZA?

Jed­ną z przy­czyn Two­je­go nie­za­do­wo­le­nia, zwią­za­ne­go z nie­ko­rzyst­nym roz­strzy­gnię­ciem są­du II in­stan­cji jest wy­stę­po­wa­nie w po­stę­po­wa­niu
kar­nym bez po­mo­cy ad­wo­kat – peł­no­moc­ni­ka, czy też obroń­cy. Czę­sto zmu­sza nas do te­go sy­tu­acja ma­te­rial­na, al­bo chęć oszczęd­no­ści,
nie­ste­ty – w więk­szo­ści przy­pad­ków – przed­kła­da się na wy­nik spra­wy, któ­ry oka­zu­je się być nie­ko­rzyst­ny. Jed­nak przy wno­sze­niu ka­sa­cji obo­wią­zu­je już przy­mus ad­wo­kac­ko – rad­cow­ski, co ozna­cza, że ka­sa­cja mu­si zo­stać spo­rzą­dzo­na i pod­pi­sa­na przez ad­wo­kata lub rad­cę praw­ne­go, a na­stęp­nie skie­ro­wa­na do Są­du Naj­wyż­sze­go za po­śred­nic­twem są­du, któ­ry wy­dał za­skar­żo­ne orze­cze­nie. Nie ma­my za­tem ja­kiej­kol­wiek moż­li­wo­ści
sa­mo­dziel­ne­go spo­rzą­dze­nia ka­sa­cji, gdyż jest to skom­pli­ko­wa­ne i zło­żo­ne pi­smo, do któ­re­go spo­rzą­dze­nia jest wy­ma­ga­ny naj­wyż­szy kunszt
praw­ni­czy, ogrom­na wie­dza oraz wie­lo­let­nie do­świad­cze­nie. War­to przy tym pa­mię­tać, że tyl­ko ad­wo­kat spe­cja­li­zu­ją­cy się w tej dzie­dzi­nie,
bę­dzie w sta­nie spo­rzą­dzić w Two­im imie­niu kon­kret­ną, rze­czo­wą i pro­fe­sjo­nal­ną ka­sa­cję, da­ją­ca szan­se na suk­ces!

De­cy­zja o wy­bo­rze pro­fe­sjo­nal­ne­go ad­wo­kata win­na być za­tem sta­ran­nie prze­my­śla­na,
a nie po­dej­mo­wa­na po­chop­nie lub też z po­bu­dek fi­nan­so­wych.

Co jest istot­ne, w ka­sa­cji nie moż­na za­rzu­cać wszyst­kich uchy­bień są­du,
a je­dy­nie te o któ­rych mo­wa w art. 523 § 1 Ko­dek­su po­stę­po­wa­nia kar­ne­go, tj.:

  • w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu. Przykład: sędzia zawieszony
    w czynnościach służbowych przez sąd dyscyplinarny, sędzia, będący pod wpływem alkoholu, sędzia orzekający, mimo iż sprawa dotyczy go bezpośrednio
  • sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie. Przykład: sąd orzeka w składzie nieznanym ustawie, np. w składzie 4 sędziów.
  • sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego;
  • sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu;
  • orzeczono karę, środek karny, środek kompensacyjny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie. Przykład: orzeczono karę 17 lat pozbawienia wolności, której Kodeks karny nie przewiduje.
  • orzeczenie zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu;
  • zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie;
  • orzeczenie zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone;
  • zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, np. oskarżony zmarł, nastąpiło przedawnienie karalności, sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych, brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela, brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku
    o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej lub zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie;
  • oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy;
  • sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa;
  • inne rażące naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.
Adwokat dr Iwona Zielinko